Na ulicy Dywizjonu 303 w Dęblinie w 1747 roku w miejscu dawnego dworu powstał barokowy pałac. Paweł Antoni Fontana był prawdopodobnie jego projektantem. W latach siedemndziesiątych, tego samego wieku po przebudowie pałacu na styl klasycystyczny pałac otoczono parkiem w stylu francuskim projektu Jana Christiana Schucha.

W 1783 r. na pałacu założono pierwszy w Polsce piorunochron. Około dziesięciu lat później parku nadano styl angielski za sprawą Dionizego Mac Clair'a, a na początku XIX w. dobra dęblińskie przechodzą w ręce książąt Jabłonowskich. W 1840 r. Dęblin i okolice objął we władanie feldmarszałek rosyjski Iwan Paskiewicz. 

Po raz pierwszy w Polsce piorunochron został założony na pałacu w Dęblinie

Dęblin-siedzibą rezydencji magnackiej

Elewacja główna pałacu wzniesiona w stylu saskiego rokoka, prawdopodobnie na gruntach starego dworu Tarłów, była zabudową jednopiętrową w kształcie długiego prostokąta.

Całość położona na niewielkiej wyniosłości nad brzegiem pięknego stawu, zwrócona była ku południu. Od zachodu do pałacu przylegała sala balowa zwana „ogrodem zimowym”. Podzielona wewnątrz dwoma szeregami kolumn i zaopatrzona w prześliczne półokrągłe wnęki, poprzez dodatkowo wbudowane kominki, urzekała przyjezdnych swą oryginalnością.

Część mieszkalna mieściła w sobie oficynę z kuchniami i pokojami. Na piętrze od strony stawu usytuowana była prawdopodobnie kaplica domowa. Na parterze do którego prowadziły zdobione schody znajdowała się biblioteka i sypialnia.

Wnętrze pałacu, na modłę późnego baroku, upiększone było licznymi gzymsami i złoconymi boazeriami. Wzorzyste, kolorowe posadzki oraz wspaniałe, rzeźbione marmurowe kominki i posągi świadczyły o bogactwie ich właścicieli.

Piękne wnętrze pałacu dopełniały kosztowne meble, obrazy i lustra w bogato rzeźbionych ramach a także modna wówczas saska porcelana. Zachowany do czasów międzywojennych rejestr sprzętów, tylko w części oddawał pojęcie o bogactwie wnętrz dęblińskiej rezydencji z tamtego okresu.